فرهنگ، تاریخ و مذهب مالزی - تور هند ارزان

با تور مالزی از توسعه یافته ترین کشور شرق آسیا دیدن کنید.

مالایی ها به زبان باهاسا (Bahasa) صحبت می نمایند و تا حد زیادی در سرنوشت سیاسی کشورشان نقش دارند. چینی ها یک سوم جمعیت مالزی را شامل می شوند. آنها به زبان های هوکایین (Hokkeen)، هاکا (Hakka) و کانتونی (Cantonese) سخن گفته و بیشتر در تجارت فعالیت دارند. هندی ها ده درصد جمعیت را شامل می شوند و بیشتر آنها به به زبان های تامیلی، مالایالامی (Malayalam) و هندی سخن می گویند و بیشتر در شهرهای بزرگ در سواحل غرب شبه جزیره مالزی زندگی می نمایند. سیک ها (Sikh) نیز جمعیت قابل ملاحظه ای از مالزی را در بر می گیرند. اقلیت اوراسیایی ها و قبایل بومی نیز جمعیت باقی مانده این کشور را تشکیل می دهند.

با وجود اینکه زبان رسمی این کشور باهاسای مالزی است، گروه های مختلف مردمی که ذکر شده است، با زبان انگلیسی با یکدیگر ارتباط برقرار می نمایند و همین باعث شده تا این اواخر زبان انگلیسی در مقاطع عالی تحصیلی زبان آموزشی معین گردد. قبیله اصلی بومی مالزی ایبان (Iban) ساراواک (Sarawak) است که 395 هزار نفر جمعیت دارد. مالایایی ها بیشتر در خانه های سنتی روستایی در کناره رودخانه های ریجانگ (Rejang) و بارام (Baram) زندگی می نمایند. مردم بیدایاه (Bidayuh) با 107 هزار نفر جمعیت در کناره رودخانه ساراواکز اسکرانگ (Sarawaks Skrang) ساکن هستند. اورنگ اسیل ها (Orang Asli) با 80 هزار نفر جمعیت به صورت گروه های پراکنده در جزیره مالزی به سر می برند. کشاورزان عشایری به طور سنتی زندگی می نمایند و تاکنون بسیاری از آنها به مالزی مدرن جذب شده اند و زندگی عشایری خود را رها نموده اند.

مالایایی ها:

امروزه، مالایایی ها، بزرگ ترین گروه نژادی جمعیت کشور مالزی را که در حدود 50 درصد جمعیت این شور را در بر می گیرد. در مالزی، واژه مالایا به فردی اطلاق می گردد که به اسلام و سنت مالایی پرداخته، به زبان مالایی سخن گفته و اجدادش مالایایی باشند. آنها از قرن 14 میلادی به اسلام روی آوردند. می توان گفت به طور ملموس تصمیم دربار شاهی ملاکا (Melaka) در این روند تاثیر داشته است. مالایایی ها به داشتن رفتاری آرام و متین و میراث هنری غنی شهرت دارند.

چینی ها:

دومین گروه بزرگ جمعیتی این کشور را چینی ها، با 25 درصد جمعیت، تشکیل می دهند. بیشترچینی های حال حاضر مالزی، نسل چینی های مهاجر از قرن نوزدهم میلادی هستند. این چینی ها به سخت کوشی و هوش تجاری بالا مشهور هستند. چینی ها دارای سه زیر گروه هستند که به لهجه های متفاوت زبان چینی سخن می گویند. این زیر گروه ها عبارت اند از: هوکین ها (Hokkien) که عمدتا در جزیره شمالی پنانگ (Penang) زندگی می نمایند، کانتونی ها (Cantonese) که به طور عمده در پایتخت مالزی، کوآلالامپور ساکن هستند، و ماندارین زبان ها (Mandarin) (به زبان ماندارین سخن می گویند) عمدتا در ایالت جنوبی جوهور (Johor) زندگی می نمایند.

هندی ها:

کوچک ترین گروه اصلی نژادی در مالزی، هندی ها هستند که ده درصد جمعیت این کشور را شامل می شوند. بیشتر این هندی ها اصالتا از منطقه تامیل در جنوب هند هستند که طی دوره تسلط بریتانیا در هند به مالزی مهاجرت کردند. بیشتر این افراد برای رها شدن از سیستم کاست (چهار طبقه اجتماعی هندوها) و ساختن بک زندگی بهتر به مالزی پناه آورده اند. اغلب این هندوها فرهنگ پر تزئینات معابد، غذاهای پر ادویه و لباس های زیبایشان را به مالزی برده و سنت و فرهنگ استفاده از آن ها را حفظ نموده اند.

در اینجا ده مورد از رسوم و سنت های مالایایی ها ذکر می گردد که شما باید از آنها آگاه شوید:

• فرزندان خانواده های مالایایی به شدت موظف هستند تا به طور سنتی نگاهی احترام آمیز به والدینشان داشته باشند و کاملا از آنها اطاعت نمایند.
• نماز و دعای روز آدینه برای مالایایی ها بسیار مهم است. همچنین آدینه فرصت بسیار مناسبی است که مردم بتوانند همسایگان و نزدیکان خود را ملاقات نمایند.
• پوشش سنتی مالایایی ها به طور کامل پیرو سنت و قوانین اسلام است. لباس رسمی مردان مالایایی، باجو ملایو (Baju Melayu) نام دارد که یک لباس بلند و گشاد با آستین های بلند است که روی شلوارهای آنها را می پوشاند. یک کلاه سفید معروف به کوپیاه (Kopiah) نیز وجود دارد، که مردان در زمانی که برای عبادت به مسجد می روند، آن را می پوشند. علاوه بر این یک کلاه مخملی نیز وجود دارد که سونکوک (Songkok) نامیده می گردد و به همراه لباس رسمی و کفش چرمی مورد استفاده قرار می گیرد.
• زنان نیز به گونه ای دیگر لباس باجو ملایو (Baju Melayu) را می پوشند، لباسی بلند و گشاد که روی دامن بلند زنان قرار گرفته و آن را می پوشاند که معمولا از پارچه های طراحی شده، پارچه های ابریشمی و یا پارچه هایی از جنس سانکیت (sungkit) تهیه می شوند. این زنان از شالی نیز استفاده می نمایند که پوشش سرشان است و سلندنگ (Selendang) نامیده می گردد.
• یک زن مالایایی که تازه زایمان نموده و بچه دار شده است، نباید برای چهل روز از خانه خارج گردد. پس از این چهل روز، مراسمی به نام برچوکور (Berchukor) برگزار می گردد که در این مراسم موی سر نوزاد تراشیده می گردد.
• خانه های مالایایی سنتی در روستاها از چوب (الوار) و برگ های درخت نخل ساخته می شوند که در واقع نوع ساختار این خانه ها برای محافظت کردن افراد ساکن آن از سیل، حیوانات وحشی و خزندگان است.
• وقتی برای خانه ای مهمان می آید، میزبان با گفتن سلام علیکم که به معنی درود بر شما است، به او خوش آمد می گوید.
• برگزاری جشن عید فطر، پس از یک ماه روزه داری در ماه رمضان یکی دیگر از سنت های این مردم است. روزه داری از اولین لحظه ای که ماه در آسمان در اولین روز ماه رمضان دیده می گردد تا آخرین روز آن ادامه دارد. در این مدت مسلمانان از طلوع خورشید تا غروب آن روزه دار هستند.
• مالایایی ها همواره از دست راست خود برای غذا خوردن استفاده می نمایند حتی زمانی که قاشق و چنگال به کار می برند. در واقع همه کارهای خوب را با دست راست خود انجام می دهند. برای نمونه آنها برای دریافت کتاب مقدس قران، از دست راست استفاده می نمایند.
• مراسم ازدواج مالایایی ها یک امر بزرگ محسوب می گردد که مهم ترین بخش آن برسندینگ (Bersanding) نامیده می گردد. برسندینگ جایی است که زوج رو به روی یکدیگر بر مبل که پلامین (Pelamin) گفته می گردد، می نشینند. این یک علامت از تایید و برکت است. عزیزان و مهمانان این زوج بر روی آنها آب معطر و برنج زرد می پاشند. مهمانان یک یا دسته ای تخم مرغ تزئین شده با گل با نام بونگا تلور (Bunga Telur) را به نشانه باروری به این زوج هدیه می دهند.