کری گرانت؛ بازیگر ماهر کمدی های عامیانه - تور هند ارزان

اوایل فیلم، یکی از خلبانان به نام جو باید بسته ای را با هواپیما در هوایی طوفانی به ایستگاه بعدی برساند و برگردد تا شام را با بانی لی (مسافر زنی که می خواهد در کافه این شهر کوچک، ایستگاه هوایی، نفسی تازه کند) بخورد. خلبان پرواز می نماید و سرانجامش در آن هوای طوفانی، مرگ است. بانی لی، ناراحت همانند همه همکاران خلبان جو و مبهوت سر میز شام است و کری گرانت هم نشسته. زن مشمئز است از شام بی وقت درحالی که کری گرانت باید شامی را بخورد که قرار بوده شام جو باشد. بانی لی به کری گرانت می گوید: این غذای جو و پاسخ کری گرانت: جو کیه؟.

جمله ای ساده و پاسخی تکان دهنده، با میزانسن ساده و متعارف هاکس و اجرای پرشتاب اما سرضرب از کری گرانت. بازیگری که اگر بپرسیم کری گرانت کیه؟ و جواب قطعی نداشته باشیم، اما تصویری معین داریم از مردی که از دهه 30 قرن بیستم تا همین الان قالب ایده ئالی است از یک مرد ایده ئال برای زنان. مردی که برای مردان غبطه برانگیز و حتی حسادت انگیز است. مردی که الگوی یان فلمینگ شد برای خلق شخصیت جیمز باند. به زبان تجاری، کری گرانت، برند بود پیش از آن که برند و برند بازی مد گردد و سلبریتی ابدی، اما این همه کری گرانت نیست.

حضورش بر پرده سینما توأمان معنای بنیادین سینما و زندگی بود: حرکت. منظور حرکت ارگانیکی است که هم حیات بخش است و هم معنا بخش. مهم تر این که دارای کیفیتی از امید و سرخوشی؛ البته این معنا چنان عام است که می تواند درباره قطار فیلم ایستگاه قطار (نخستین فیلم رسمی تاریخ سینما) برادران لومیر تا سفینه های آخرین جدای (رایان جانسن) صدق می نماید. تفاوت این جاست که حضور کری گرانت، حضور یک انسان است که با همه پیچیدگی اش دیده می گردد، اما با قطار و سفینه عظمت تکنولوژی و احتمالا تفکر بشری و... نمی توان آن را مشاهده کرد. همه این ها باز هم کری گرانت نیست.

کری گرانت با وجود تبار بریتانیایی و حرفه و تربیت بازیگری اش در تئاتر، شکسپیرین نبود، بلکه بیشتر در کمدی های عامیانه نقش آفرینی می کرد و در سینما هم معینا در تولیدات سینمایی ای حاضر شد که به قصد تفریح ساخته می شدند.

تولیداتی که اتفاقا نه خیلی پرشکوه بودند مثل بر باد رفته نه اصطلاحا خیلی پیچیده و عمیق مثل مرد سوم (کارل رید، 1949) (کری گرانت پیشنهاد بازی در فیلم مرد سوم را رد کرد.) فیلم های کارنامه او به شدت سرگرم کننده بودند و آن چه سطحی گفته می گردد، با کم ترین نشانی از تراژیک بودن. با این حال کری گرانت روح فالستاف (یکی از مهم ترین شخصیت های نمایشنامه های شکسپیر) را داشت، با ایستایی و اندامی که از گری کوپر هم پیشی می گرفت.

کارنامه گرانت در دوران حرفه ای اش به ضرورت شغلی، فیلم پشت فیلم با کمپانی های غول آسای هالیوودی قرارداد می بست تا در یک کمدی یا یک رومانس دیگر حاضر گردد، اما هر چه زمان گذشت کارنامه اش به فهرستی از طلا می ماند که حضور در آن فیلم ها، آن سیاهه از طلای ناب را جواهرنشان نموده اند؛ بزرگ کردن بیبی (1938)، منشی همه کاره او هر دو ساخته هاوارد هاکس، سوءظن (1941) و بدنام (1946)، شمال از شمال غربی (1959) هر سه ساخته آلفرد هیچکاک، داستان فیلادلفیا (جرج کیوکر، 1940)، آرسنیک تور و کهنه (فرانک کاپرا) و وقتی حضور و تحرک او در هریک از این فیلم ها به یادآورده گردد گویی او دوان دوان ما را از فیلم (دنیا) به فیلم (دنیا) دیگری برده است. درحالی که با همه تفاوت دنیا و تضاد فیلم ها، راهنمای ما - کری گرانت - محل امنی برای زندگی، نقطه عزیمتی مطمئن و دوست داشتنی برای حرمت و امید نه تنها بر پرده سینما که در صحنه رؤیایی زندگی است.

کری گرانت بازیگر (با نام اصلی آرچیبالد لیچ) در انگلستان به دنیا آمد. برای فرار از محله های پستِ حومه بریستول و زندگی خانوادگی بی ثباتش، به گروه بازیگران بندباز ملحق و در آن جا تبدیل به یک چوب باز (کسی که از دو چوب دراز به عنوان پا برای راه رفتن استفاده می نماید) شد. کارهای متفاوت و متعددی را تجربه کرد تا به بازیگری رسید و بعد از رفتن به آمریکا، پیروز شد لهجه انگلیسی اش را کنار بگذارد و لحن خاص خودش را به کار گرفت. بعد از یک دوره بازی در موزیکال های برادوی، در 1932 با پارامونت پیکچرز قرارداد بست تا تبدیل به یک گزینه مناسب برای نقش اول مرد فیلم ها گردد.

نام اصلی اش به هیچ وجه مناسب یک لقب برای او نبود، بنابراین استودیو، حروف اول نام ستاره بزرگ فیلم هایش، یعنی گری کوپر را برداشت، برعکسشان کرد، و بعد بین حروف C و G را با حروف مختلف دیگر پر کرد تا به نام کری گرانت رسید. بعد از یک سال بازی در نقش های پیش پاافتاده، می وست هنرپیشه، گرانت را برای بازی در نقش اول مرد مقابل خودش در در حقش بد کرد محصول سال 1933 و من فرشته نیستم (1934، وزلی راگلز) انتخاب می نماید.

گرانت که به سال 1935 بالاخره از قید تعهداتش به پارامونت خلاص شده بود، قسم خورد دیگر هیچ وقت این قدر سفت و سخت خودش را محدود به هیچ استودیویی نکند و به همین دلیل یک قرارداد دوجانبه با کلمبیا و آرکی او بست که بر مبنای آن، اجازه داشت در هر نقش خارج از استودیویی هم که دوست داشت بازی کند. سیلویا اسکارلت (جرج کیوکر، 1936)اولین فیلمی بود که به طور کامل استعداد ذاتی و خلاق گرانت را در نقش های کمیک به تصویر کشید؛ استعدادی که بعدها تا بیشترین حد ممکن در خدمت ساختِ کمدی هایی مثل حقیقت زشت (1937، لیو مک کری) بزرگ کردن بیبی، منشی همه کاره او و مرد مجرد و دختر (1947، ایروینگ رایز) نهاده شد.

پ