فقط یک بار سرم را کلاه بگذار...، استادان تقلب؛ ویتنام، عراق، افغانستان، لیبی و حالا سوریه - تور هند ارزان

با ما همراه باشید تا با بهترین تور ویتنام سفر کنید.

آمریکایی ها و دیگران سرگرم بحث بر سر این موضوع هستند که آیا تهاجم به سوریه به دلیل ادعای استفاده از تسلیحات شیمیایی، می تواند قابل توجیه باشد؟ ولی این بحث ها بدون در نظر دریافت سابقه طولانی اطلاعات غلط ارائه شده توسط ایالات متحده، برای کوبیدن بر طبل حمایت از جنگ در کشورهای دیگر، کامل نخواهد بود.

به طور حتم، با قطعنامه سازمان ملل که هشت ماه به سوریه فرصت داده است تا تسلیحات شیمیایی خود را از بین ببرد، درخواست های از سوی واشنگتن برای تهاجم نظامی به نیروهای اسد، خاموش شده است. ولی دولت اوباما، حق حمله نظامی را در صورت عدم توجه سوریه به ضرب الاجل برای خود محفوظ نگاه داشته است که، همان طور که اشاره نموده ایم، از لحاظ رعایت استانداردها مضحک است زیرا بر این اساس و به لحاظ منطقی، خود ایالات متحده باید برای نابودی ذخایر تسلیحاتی خود نیز اقدام نماید.

با این حال نکته اصلی، منطق پیچیده این حمله است، به عنوان یک فرض در نظر گرفته می شود که بشار اسد، رییس جمهور سوریه، دستور داده است تا در تاریخ 21 آگوست [30 مرداد]، حومه دمشق با گاز سارین بمباران شود. در حالی که هیچ اختلاف نظری در زمینه استفاده قطعی از تسلیحات شیمیایی در آن روز وجود ندارد، ولی این که به طور دقیق چه کسی مرتکب این عمل شده است، همچنان یک سؤال بزرگ به شمار می آید. عجله واشنگتن برای قضاوت و به تبع آن آغاز جنگ بابت چنین اتهامات بی اساسی، ما را به وجود خشمی حقیقی تر رهنمون می سازد که در این ماجرا نقش بازی می نماید.

داستان پلیسی؟

آخرین گزارش سازمان ملل در خصوص بمباران 21 آگوست به طور گسترده به گزارش های رسمی آمریکایی ها به عنوان مدرک استفاده اسد از تسلیحات شیمیایی استناد می نماید ولی نویسندگان آن گزارش هرگونه معین قطعی گناهکار فاجعه مذکور را انکار می کنند. همان طور که خود آنان در وب سایت سازمان ملل این گونه تصریح می کنند:

در پاسخ به سؤالات، دبیرکل [سازمان ملل] گفت تیم دکتر سلشتروم (Sellström) قادر بوده است بی طرفانه معین نماید که سارین در مقیاسی به نسبت وسیع مورد استفاده نهاده شده است. وظیفه این تیم بود که معین نماید که آیا از این تسلیحات استفاده شده است یا خیر و اگر پاسخ مثبت است، مقدار استفاده به چه میزان بوده است. معین طرف استفاده کننده در حیطه وظایف آنان نبوده است.

او گفت: این به دیگران مربوط می شود که موضوع را پیگیری نموده و مسئول این جنایات را معین کنند. ممکن است همه ما نظر خودمان را در این ماجرا داشته باشیم ولی من به روشنی می گویم که این یک جنایت بزرگ است و افراد مسئول در آن باید در سریع ترین زمان ممکن به دست عدالت سپرده شوند.

برای درک این که چه اتفاقی می تواند اتفاق افتاده باشد، باید اندکی دقیق تر به ماجرا نگریست. هم به شواهدی که دال بر ارتباط اسد با حملات شیمیایی دارد و هم به سابقه معین آمریکا در دست به ماشه بودن، زمانی که قصد توجیه برای حمله نظامی علیه دشمنان تشخیص داده شده را داشته باشد و یا زمانی که برنامه های ژئوپلیتیکی و منافع مالی ناگفته نقش به سزایی در مسائل دارند.

چه کسی مجرم است؟

آسوشیتد پرس، بزرگ ترین سازمان جمع آوری خبر دنیا، پشتوانه روشنی برای ادعاهای دولت درباره استفاده دولت سوریه از تسلیحات شیمیایی نمی یابد: آنچه گمشده اسناد در اختیار عموم است، مدرک مستقیم و قطعی به جای شواهد تصادفی و حاشیه ای است که دلالت بر دخالت حکومت داشته باشد.

در کنار تضادهای معین در ادعاهای مطرح شده توسط مقامات آمریکایی، سیستم اطلاعاتی آلمان بیان نمود که حملات به دستور رییس جمهور اسد انجام نشده است. این نتیجه گیری بر اساس رصد ارتباطات حکومتی صورت پذیرفت (آلمان عضو پیمان ناتو است و یکی از متحدان وفادار ایالات متحده است).

گروهی از منتقدین که از متخصصان اطلاعاتی سابق هستند، درنامه ای سرگشادهخطاب به اوباما، ضمن هشدار در خصوص استفاده مجدد از روش های قدیمی که بارها برای مسائل مشابه دیده شده است، تردید هایی جدی درباره مسئولیت حکومت اسد در استفاده از تسلیحات شیمیایی در حملات اخیر بیان نمودند. آن ها می نویسند:

حجم زیادی از مدارک رو به برتری از منابع متعدد در خاورمیانه وجود دارد (عمده آن ها نیز وابسته به اوپوزیسیون سوریه و حامیان آن ها هستند) که یک مورد اتفاقی جدی را ارائه می کنند که نشان می دهند حوادث شیمیایی اتفاق افتاده در 21 آگوست، یک حرکت تحریک آمیز از پیش برنامه ریزی شده بود که توسط اوپوزیسیون سوریه و حامیان سعودی و ترکیه ای آن ها انجام پذیرفت. هدف، تهیه نوعی از حوادث بوده است که ایالات متحده را برای ورود به جنگ ترغیب نماید.

این گروه که از این پس در این مقاله به آن ها متخصصین کهنه کار اطلاعاتی برای سلامت عقل (VIPS) اطلاق خواهد شد، یک پرسش آشکار را به نمایش می گذارند: ?cui bono (عبارتی لاتین به معنی چه کسی سود می برد؟). آن ها اشاره می کنند که حکومت اسد با استفاده از تسلیحات شیمیایی در جنگی که پیش تر در حال پیروزی های متعدد در آن بوده است، هیچ چیزی به دست نمی آورد.

همچنین مهم است توجه نماییم که اسد می دانست انجام یک حمله شیمیایی به مثابه خودکشی است. او مانند هر کسی که کوچک ترین توجهی به اوضاع دارد، از هشدار ایالات متحده مبنی بر این که هر حمله شیمیایی از سوی حکومت به مداخله نظامی آن ها، آگاهی دارد. او به خوبی می داند که انجام یک عملیات شیمیایی یک توجیه به دست ایالات متحده می دهد که آزادانه به شورشیانی بپیوندد که در حال جنگ برای براندازی او هستند.

و اگر اسد مجرم باشد؟

تنها معین مقصر نیست که ارزش تأمل نمودن را دارد. فارغ از این که اثبات شود که اسد از تسلیحات شیمیایی استفاده نموده است یا خیر، به یقین از لحاظ اخلاقی و با توجه به یک سیاست منسجم و یک پارچه، پایه و اساس تنبیه نمودن اسد نمایان نیست.

سابقه بسیار بد خود ایالات متحده آمریکا در به کارگیری تسلیحات شیمیایی را در نظر بگیرید؛ ایالات متحده از آن ها (تسلیحات شیمیایی) در ویتنام استفاده نموده است. آن ها دارای بزرگ ترین ذخایر تسلیحات شیمیایی در دنیا هستند و طبق اسناد CIA که به تازگی از طبقه بندی حفاظتی خارج شدند، ثابت شد که آن ها به عراقی ها در هدف قرار دادن نیروهای ایرانی با گازهای سمی حین جنگ ایران و عراق در سال 1988، یاری نموده اند.

به علاوه تجاوز، بدون وضع تحریم های سازمان ملل، به کشوری که هیچ گونه تهدید قریب الوقوعی به شمار نمی آید، توسط سازمان ملل به عنوان نهایت جنایت جنگی به شمار می آید: جنایت علیه صلح.

آغاز یک دژا وو (حالت پیش دیده در فرازمان) از ابتدا

یکی دیگر از دلایلی که احتیاط را ضروری می سازد، سابقه دولت آمریکا در ساختن توجیه برای راه اندازی جنگ است. ده ها نمونه به ذهن می آید که از لحاظ به هنگام بودن و متناسب بودن با شرایط امروز، مفید هستند. این تنها بخشی از آن است:

حادثه خلیج تونکین به طور گسترده به وقوع یک جنگ تمام عیار از سوی آمریکا در اندونزی مرتبط است. شب چهارم اکتبر سال 1984 میلادی، به مادوکس (Maddox) ناوشکن نیروی دریایی ایالات متحده پیغام فرستاده شد که تحت حمله شناورهای پرتاب کننده اژدر مربوط به نیروهای ویتنام شمالی نهاده شده است. در تاریکی شب و در دریای عمیق، مادوکس به طور گسترده آغاز به آتش نمودن علیه اهداف مشکوکی نمود که تنها توسط رادار و تماس های سونار و بدون هیچ گونه دید بصری، تشخیص داده شده بودند.

با این که مادوکس هیچ آسیبی ندید ولی رییس جمهور جانسون به طور اضطراری روی آنتن ها رفت و درباره حمله بی دلیل توسط نیروهای ویتنامی به ناو آمریکایی در آب های بین المللی به مردم اطلاع رسانی نمود.

بلافاصله پس از آن، جانسون هیچ مسئله ای برای متقاعد نمودن کنگره برای تصویب قطعنامه خلیج تونکین نداشت. این قطعنامه به رییس جمهور کارت سفید (اختیار تام) را برای طرح ریزی جنگ ویتنام داد، بدون آن که خبری از اعلان رسمی جنگ باشد و این تبدیل به یک سابقه تضعیف کننده قانون اساسی برای استفاده رؤسای جمهور بعدی شد.

اسکانک ها، لولوها، سگ های خاموش و ماهیان پرنده

آیا این تنها یک اشتباه کوچک بود؟ یک تاریخچه داخلی NSA، با عنوان اسکانک ها، لولوها، سگ های خاموش و ماهیان پرنده، که به تازگی از طبقه بندی حفاظتی خارج شده است، بیان می نماید:

… این ساده نیست که داستانی متفاوت از آن چه در واقعیت اتفاق افتاده است، مطرح شود. حقیقت این است که در آن شب هیچ حمله ای رخ نداده بود [تأکید متن اصلی].

حتی مشکل آفرین تر این که تحقیقات بعدی نشان داد که نیروی دریایی، سیستم اطلاعاتی مستقر و دولت جانسون همه می دانستند که تهاجم ادعایی یک دروغ حساب شده و بخشی از یک استراتژی عامدانه برای توجیه یک درگیری گسترده است. در حقیقت، CIA تیراندازی در سواحل ویتنام شمالی را رهبری نمود و مادوکس به طور بحث برانگیزی بسیار نزدیک به ساحل، یعنی در آب های ویتنام شمالی، مشغول به حرکت بوده است.

هنگامی که قایق های گشتی ویتنام شمالی سر رسیدند، ابتدا این مادوکس بود که به آن ها شلیک نمود. از اساس این یک مورد تهاجم از سوی ویتنامی ها نبود. بااین حال، این داستان پردازی تبدیل به توجیهی برای راه اندازی جنگی شد که هزینه آن جان 58220 آمریکایی و بیش از یک میلیون ویتنامی بود. به علاوه چند ده هزار لائوسی و کامبوجی نیز در همه طرف های درگیری زخمی شدند.

جنگ با عراق؛ قسمت اول

پس از آن تعدادی جنگ کوچک بر اساس دروغ های بزرگ به راه افتاد: حمله به گرانادا، حمله به پاناما و جنگ با واسطه در نیکاراگوئه از این جمله هستند. ولی فاجعه ویتنام، بسیاری از آمریکایی ها را به مخالفین راه اندازی جنگ های در مقیاس وسیع در خارج از کشور تبدیل نموده بود تا این که در سال 1990، مردم ایالات متحده به حمایت از یک جنگ بزرگ دیگر، این بار در ارتباط با تهاجم صدام به کشور غنی از نفت کویت، برخاستند.

طبق معمول به آمریکایی ها یک داستان عاری از پیش زمینه ای از آنچه قرار بود رخ دهد، نشان داده شد. داستانی که در آن هیچ اشاره ای به پشت صحنه دیپلماتیک فریب صدام نشد که در آن او تشویق شده بود که گمان ببرد که یورش نظامی او به کویت با مخالفتی از سوی آمریکا روبرو نخواهد شد. و این داستان ساده انگارانه سیاه و سفید از لحاظ عاطفی و به یاری تصاویر اجساد بچه ها پررنگ شدند. عمده این تبلیغات و پروپاگاندای برای جنگ به جنگ دنیای اول و پیش از آن بازمی شود.

صدام کودک کش

نیره، دختر جوان کویتی را که پیش از کنگره شهادت داد، به یاد می آورید؟ او گفت که دیده است که سربازان عراقی به بیمارستانی که او در آن کار می نموده است، حمله نموده، نوزادان تازه متولدشده را از درون دستگاه های نگهداری خارج و آن ها را روی زمین سرد رها نموده اند تا بمیرند.

تمام این ها یک تقلب استادانه بود. بلافاصله پس از آن که جنگ تمام شد، یک مقاله در نیویورک تایمز ترفند ظالمانه ای را که در آن مردم آمریکا به وسیله دولت خود با بی پروایی به بازی گرفته شدند، فاش ساخت. معین شد که نیره یک دختر کویتی معمولی نبوده است بلکه او دختر سفیر کویت در ایالات متحده آمریکا بود و شهادت او در خصوص کشتار بچه ها زودرس توسط شرکت بزرگ روابط عمومی هیل اند نولتن (Hill & Knowlton) و به نفع مشتری خود، یک نهاد با پشتیبانی کویتی ها یعنی شهروندان برای کویت آزاد تنظیم شده بود که در نهایت کنگره را برای مداخله نظامی تحت فشار قرار داد. به عبارتی این جنایت هرگز رخ نداده بود.

جنگ با عراق؛ قسمت دوم

بعد ها ثابت شد که کمپین روابط عمومی جهت ترغیب آمریکایی ها برای متوقف ساختن تهاجم صدام به کویت، تنها یک دست گرمی بود.

در مرتبه بعد، دسیسه احساسی دولت شامل بازه روز ابرتری از خطرات وحشتناک بود. جرج دبلیو .بوش طی یک سخنرانی در مجمعی با حضور کنندگان کنگره، درباره خطر بالقوه صدام به دلیل ذخایر گسترده تسلیحات شیمیایی و احتمال ساخت بمب هسته ای توسط او هشدار داد. مدرک ادعای آخر این بود که عراقی ها قرار بوده است که از نیجر کیک زرد اورانیوم خریداری کنند (چیزی که چندان مهم نبود، زیرا حتی اگر درست باشد، سال ها کار می برد که از سنگ اکسید اورانیوم خام کیک زرد فراوری شود و پالایش کافی آن برای رسیدن به سطح مورد احتیاج خلوص برای ساخت بمب کارامد پروسه ای طولانی است).

انگار این کافی نبود، چرا که صدام به دروغ به عنوان یکی از مرتبطین القاعده نشان داده شد.

تسلیحات کشتار جمعی باید یک جایی همین اطراف باشد …

ازآن جایی که عموم مردم خیلی دیر متوجه قضایا می شوند، هیچ نوع تسلیحات کشتار جمعی و یا تسلیحات اتمی در عراق وجود نداشت. یک کمیته اطلاعاتی از سنا پس از سال ها آنالیز، ارزیابی اطلاعاتی پیش از جنگ، مربوط به تسلیحات کشتار جمعی را بی اساس، متناقض و حتی غیرموجود توصیف نمود.

دولت بوش نه تنها اسناد اطلاعاتی مربوط به مالکیت صدام بر تسلیحات شیمیایی، بیولوژکی را برای فریب مردم دستکاری نمود، بلکه آشکار گشت که آن ها پیش از دولت بوش اطلاع داشتند که عراقی ها هرگز سعی ننموده اند که از نیجر کیک زرد تهیه کنند. نامه های بوش به قصد فریب مردم و به عنوان مدرک، کپی و نشر شده بودند.

همچنین در آنالیز پنتاگون پس از جنگ، دروغ دولت بوش در خصوص صدام را به طور کامل رد نمود و بیان داشت که او هیچ ارتباطی با القاعده نداشته است.

هنگامی که دروغ های دهشتناک و این احتمال که این ها عمدی بوده است، به شکل دردناکی برای همه آشکار شد، جرج بوش با ذکر یک لطیفه درباره آن در مهمانی شام خبرنگاران در کاخ سفید، با این مسئله برخورد نمود. ارتش رسانه ای کاخ سفید بابت این که باید آنجا بنشیند و کاری از دستش برنیاید، در وضعیت نامناسبی نهاده شد. زیرا آن لطیفه انتقادی ضمنی به خبرنگاران خودی به خاطر نقش شرم آورشان در پیشبرد دروغ های جنگ اذهان عمومی وابسته به دولت بود.

جودیث میلر؛ یک برنده واقعی جایزه

و سپس جودیث میلر؛ یک خبرنگار برنده جایزه پولیتزر از نیویورک تایمز که مجموعه ای از مقالات را در سال های 2001 تا اوایل 2003 به چاپ رساند و در آن یک نفس در خصوص تسلیحات شیمیایی و هسته ای ادعایی عراق هشدار داد. بیشتر داستان های مورد اشاره او، بر پایه اطلاعات به دست آمده از احمد قلبی است که یک محکوم به اختلاس از کنگره ملی عراق، نهادی اپوزیسیون با پشتیبانی CIA، می باشد.

میلر پس از مقاله ای که معین کرد که گزارش های او آمیخته از غلط و ساده لوحانه است، نیویورک تایمز را ترک نمود. برای اطلاع بیشتر از زندگی حرفه ای، به اینجا بروید و برای جزییات بیشتر، این مقاله از راس بیکر، سردبیر هو وات وای (whowhatwhy.com) را ببینید که اندکی پس از تهاجم عراق در The Nation نشر یافت.

یک بار سرم را کلاه بگذار …

مانند گازهای غیرسمی که آمریکا روی سر مردم ویتنام انداخت، دروغ گویی و اطلاعات غلط همچنان صاحب قدرت هستند. به خلاف آن که پنتاگون خودش قاطعانه هرگونه ارتباط میان صدام و القاعده را رد نمود، یک مطالعه در سال 2011 در دانشگاه مریلند نشان داد که هشت سال بعد، حدود 38 درصد مردم آمریکا هنوز باور داشتند که ایالات متحده شواهد قطعی در عراق یافته بود که نشان می دادند که صدام به طور نزدیکی با سازمان تروریستی القاعده در حال همکاری بوده است.

مطالعاتی شبیه به این نشان می دهند که چگونه اطلاعات دروغ که به وسیله مقامات صاحب قدرت تزریق شده و به شکلی غیرمنتقدانه به وسیله رسانه های تنبل گزارش می شوند، به طور مکرر برای فریب آمریکایی ها به جهت پشتیبانی از مداخله های نظامی گسترده در سرزمین های دوردست و به دلیلی که آن ها (مردم) چیزی از آن را نمی دانند، مورد استفاده نهاده شده است.

این سابقه فریب کاری محاسبه شده و مستمر به تنهایی برای تضمین پرسش گری جدی در خصوص مناقشه های جاری مربوط به اعمال فشار برای تنبیه سوریه، به عنوان بخشی از اصول ادعایی و بعضی مفاهیم که به طور مبهمی به عنوان امنیت ملی تعریف می شود، کافی است.

البته همیشه داستان های بیشتری نیز وجود دارد و به طور حتم این موردی که در ارتباط با سوریه است، همان چیزی است که پیش تر در خصوص لیبی هم وجود داشت. هر ابرقدرتی که پا به خاورمیانه می گذارد، بدون شک در جریان پیش زمینه رقابت برای کسب منابع طبیعی مانند نفت قرار داشته است. حمله اصلی به افغانستان برای بیرون راندن اسامه بن لادن پس از ماجرای 11، 9 [یازده سپتامبر] می تواند یک استثنا برای این قاعده باشد، اگر چه آن جا نیز دلایلی، از جمله همان داستان قبلی در خصوص منابع معدنی آن کشور، برای تردید پیدا می شود.

هزینه مالی بیش از یک دهه جنگ مستمر در خاورمیانه، تریلیون ها دلار و تلفات انسانی آن، بدون احتساب میلیون ها زخمی و افراد دارای نقص عضو، هزاران کشته آمریکایی و ده ها هزار افغان، عراقی، پاکستانی، سوری و یمنی است. هر دوی این حقایق بی نهایت چشمگیر و خلاف وجدان انسانی هستند.

در مطلبی که گاهی به آلبرت اینشتین نسبت داده می شود، نادانی انجام مکرر یک عمل واحد و همیشه چشم انتظار نتایج متفاوت بودن توصیف می شود. ورود آمریکا به یک جنگ فاجعه بار دیگر بر پایه شواهد به شدت مورد تردید، به طور دقیق با این تعریف مطابقت دارد.